Ας τα πάρουμε από την αρχή. Μέσω facebook, κέρδισα ένα διαγωνισμό από ένα γυναικείο περιοδικό και βρέθηκα στο Σύνταγμα να με μακιγιάρει η Calliope σε ένα νέο make up salon!
Η αλήθεια είναι ότι το ευχαριστήθηκα πολύ. Για κάποιο λόγο που δεν έχω προσδιορίσει (ίσως είναι και οι ορμόνες μου σρα ύψη...), δεν ήμουν καλά τελευταία. Αυτοπεποίθηση στο πάτωμα.. Ένιωθα, λοιπόν, ότι είμαι άσχημη, πιο κοντή (αν γίνεται αυτό!!), με άσχημο σώμα, κυτταρίτιδα και μεγαλύτερη μύτη από ποτέ (αυτό κι αν δε γίνεται!).
Ίσως φταίει ότι τελευταία βλέπω και τα Next Top Model από όλες τις αγγλόφωνες χώρες και κοιτάζοντας όλες αυτές τις δίμετρες κουκλάρες με τα άψογα σώματα και τα τέλεια μαλλιά και ρούχα, υποσεινήδειτα συγκρίνομαι..
Το χειρότερο, όμως, που συνέβη είναι όταν, μια μέρα πριν πάω για το make up, ενώ έβλεπα πάλι αυτούς τους τηλεοπτικούς μοντελοδιαγωνισμούς, ήρθε στο δωμάτιο ο καλός μου και κοιτάζοντας την οθόνη χαζεύοντας, γούρλωσε αυθόρμητα τα μάτια του. Αφού τον έδιωξα κακήν κακώς από το δωμάτιο, λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς και έκλεισα και την πόρτα με τουπέ, κοίταξα και εγώ την οθόνη. Ενώ θα περίμενε κανείς να θαυμάσει καμιά καλλονή με μαγιώ, εσώρουχα ή τέλεια ρούχα, στην οθόνη ήταν ένα μοντέλο με σορτς και κορμάκι, καθισμένη οκλαδόν σε ένα καναπέ και φορώντας γυαλιά μυωπικά με πιασμένα τα μαλλιά της κότσο και άβαφτη.
Σοκαρίστηκα και προβληματίστηκα, λοιπόν, γιατί ενώ φαινομενικά είχαμε ίδιο παρουσιαστικό και δεν έπρεπε να νιώθω ανταγωνιστηκά, εγώ ένιωσα. Το βλέμμα, λοιπόν, το καλού μου με αφύπνισε και έκατσα και σκέφτηκα. Κοίταξα γύρω μου και με είδα κάτω από τις κουβέρτες, να γκρινιάζω ότι πονάει η κοιλιά μου, να είμαι μόνιμα αχτένιστη με άβαφτα νύχια, να τρώω σαν γουρούνι πάνω στο κρεβάτι και να είμαι κολλημένη σε ένα laptop. Και ναι, ένιωσα άσχημα με τον εαυτό μου! Σηκώθηκα πάνω, έκανα ντους, ξυρίστηκα επιτέλους (ναι συνέβη και αυτό, κρεμάστε με!), έφτιαξα μαλλιά και νύχια, έβαλα κρέμες και κιμονό και πήγα στο σαλόνι να τον δω.
Όσο κι αν περιμένετε, ότι γύρισε με κοίταξε και εκστασιάστηκε, δεν έγινε. Μου χαμογέλασε και με ρώτησε τι θα φάμε το βράδυ. Απογοητεύτηκα, τον έβρισα και πήγα να μαγειρέψω. Ένιωσα ότι ο φίλος μου δεν με βλέπει πια σαν γυναίκα, αλλά σαν συγκάτοικο. Παράτησα, λοιπόν την κατσαρόλα κάτω, ξαναπήγα στο σαλόνι με ύφος και του είπα: "Αν θες να φας, να μαγειρέψεις, γιατί πεινάω κι εγώ. Αλλιώς παράγειλε, να φάμε". Παράγγειλε, όντως, κοιτώντας με περίεργα και κοιμηθήκαμε πλάτη με πλάτη.
Την επόμενη μέρα, αφού πήγαμε στη δουλειά, τον έσουρα μετά μαζί μου στο Σύνταγμα για το make up treatment, ακόμη κι αν βαριότανε γιατί φοβόμουν να πάω στο κέντρο μόνη μου... Βάζοντας γόβες στο ταξί και αγχωμένη να είμαι κούκλα και να του θυμίσω γιατί με ερωτεύτηκε και έμεινε μαζί μου...
Μετά το maquillage που βλέπετε στη φωτογραφία, είχαμε κανονίσει να βγούμε για φαγητό με ένα ζευγάρι φίλους μου. Έκατσα σαν κυρία, έφαγα σαν κυρία για να μη φύγει το lip gloss, μίλησα σαν κυρία και προσπαθώντας να τον κάνω να με δει και μένα ερωτεύσιμη, ξέχασα πώς είναι να του δίνω σημασία και να του θυμίσω ότι με ερωτεύτηκε γιατί βρήκε κάτι χαρισματικό στο πώς είμαι πραγματικά.
Όντας έξυπνος, φυσικά, προβληματίστηκε που φούσκωνα συνέχεια τα μαλλιά μου σαν bimbo και που έβαζα lip gloss κάθε μισή ώρα, και μάλλον κατάλαβε την ηλίθια αγωνία μου, αν και ακόμα πιστεύω ότι δεν έχει σκεφτεί ότι το βλέμμα του στην ψηλή, σιχαμένη κοκκινομάλλα της οθόνης δημιούργησε τον πανικό! Όταν γυρίσαμε σπίτι, ξεβάφτηκα με βαριά καρδιά (έτοιμη ήμουν να κοιμηθώ με τα smoky eyes), και πήγα στο δωμάτιο σαγηνευτικά. Με κοίταξε, λοιπόν, και όπως έβαζε τις πυτζάμες του μου έδωσε το μπλουζάκι του να το βάλω και να κοιμηθώ. Όταν αρνήθηκα, θέλοντας να κρατήσω τη γοητεία μου, μου είπε "βάλτο, κάνει κρύο".
Ταρακουνήθηκα λίγο, γιατί δεν είναι και ότι καλύτερο να σε πιέζει ο φίλος σου να ντυθείς και όχι να γδυθείς. Όταν ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε, με πήρε αγκαλιά, με κοίταξε και μου είπε "έχεις βγάλει ένα σπυρί στο μάγουλο. Ξέρεις πόσο μ' αρέσεις άβαφτη; Μην ξαναπάς εκεί".
Ένιωσα τόσο όμορφα με τον εαυτό μου και με εκείνον και κατάλαβα, η χαζή, πως στο μοντέλο δεν κοίταξε τα δίμετρα πόδια (όχι τόσο τουλάχιστον), αλλά την αυτοπεποίθηση που έιχε με τον κότσο και τα γυαλιά. Αυτή που είχα και εγώ όταν γνωριστήκαμε, και ξαναβρηκα τώρα.
καλό το blog...μ' αρέσει γιατι διαβαζεται ευχάριστα =)
ΑπάντησηΔιαγραφή