Τα λουλούδια, η τούρτα κι εγώ

 Μπήκε στο σπίτι με μια τούρτα και ένα μπουκάλι σαμπάνια. Και χάρηκα βεβαίως! Και φιλάκι έδωσα, και αγκαλιά, και μπράβο που μας σκέφτηκες, αγάπη μου! Ώσπου μπήκα να κάνω ντους.
Οι γυναίκες έχουμε ένα περίεργο τρόπο που σκεφτόμαστε. Τα αναλύουμε όλα τόσο πολύ για να τα απλοποιήσουμε και στο τέλος τα κάνουμε σύνθετα. Έτσι κι εγώ με το Petit Marseillais στο χέρι, σαπουνιζόμουνα και σκεφτόμουνα.
Τι θέλουν τελικά οι γυναίκες στην επέτειο; Γάμου, αρραβώνα, σχέσης, γνωριμίας... Λουλούδια, γλυκά, σαμπάνια, διαμάντια ή απλά προσοχή; Όσο και να πεις όλες οι κινήσεις δείχνουν ότι σε σκέφτηκε. Ούσα, όμως, γυναίκα και σκεπτόμενη περίπλοκα, λέω: σκέφτηκε εμένα που μου αρέσουν τα γλυκά όταν έφερε την τούρτα (μεταξύ μας την Black Forest δεν την τρώω), ή απλά σκεπτόμενος τον εαυτό του και τα μούτρα που θα του κάνω μετά, πήρε μια τούρτα να με ξεφορτωθεί;
Κι αν είναι έτσι, πώς καταλαβαίνεις ποιος πήρε την τούρτα γιατί ξέρει ότι σ' αρέσει και ποιος για να σε ξεφορτωθεί; Και όλες αυτές οι μαλακίες ότι το βλέπεις στα μάτια μου, είναι ατάκες Χολυγουντιανές. Αν θέλει ο άντρας να το φας το παραμύθι, το τρως και το χωνεύεις. Έξυπνες, έξυπνες όλες κατάπιαμε τα παραμύθια μας κάποια στιγμή.
Κι όπως λοιπόν, σκεφτόμουνα και ξεπλενόμουνα, λέω και πάλι: εντάξει, δεν το κανε για τα λεφτά, γιατί και πάλι 50 ευρώ έδωσε. Άρα δεν τον ένοιαξε αυτό. Αλλά αφού διέθεσε λεφτά, γιατί δεν πήρε κάτι για μένα, ή έστω ένα λουλούδι που είναι και ρομαντικό (τριαντάφυλλα, ξέρει, δε μ' αρέσουνε). Άρα δεν τον ένοιαξα εγώ, αλλά βρήκε στο δρόμο το ζαχαροπλαστείο ανοιχτό και μπήκε μέσα να πάρει ό,τι βρει.
Κι όπως σκουπιζόμουνα, λέω: μήπως, μωρέ, επειδή δεν είχε χρόνο μετά τη δουλειά να κάτσει να ψάξει; Χρόνο για το γυμναστήριο, όμως, είχε να κάτσει δυο ώρες. Έφτασα, λοιπόν, στο συμπέρασμα, ότι χέστηκε τι θα πάρει, απλά του τα χα πρήξει μια βδομάδα με την επέτειο και είπε "πάνε πάρε κάτι, να μη λέει"...
Και βγήκα από το ντους με μούτρα... Το θέμα, όμως, με τα ζευγάρια είναι ο εγωισμός. Θεωρώντας ότι είναι εγωιστής, κράτησα μούτρα. Ούσα εγώ εγωίστρια, δεν του λεγα τι έχω όταν ρωτούσε. Γιατί σου λέει κι αυτός, πώς μπήκε στο μπάνιο μες στην τρελή χαρά και βγήκε μουτρωμένη; Πού να ξερε ο άμοιρος...
Αν είχα, λοιπόν, πει αμέσως τι σκέφτηκα και με πείραξε, θα έιχε λήξει εκεί το θέμα. Αντίθετα, η επέτειος χάλασε, δεν μαγείρεψα για να τον εκδικηθώ και να φάει κρύα πίτσα, που έφαγα κι εγώ τελικά, σαμπάνια δεν ήπιαμε, η τούρτα δε μας άρεσε και κοιμηθήκαμε από τις 10 μουτρωμένοι.
Γι' αυτό προς κάθε ζευγάρι, κάθε ηλικίας, μια συμβουλή φιλική από μια τρελή που σκέφτεται στο μπάνιο: ΜΙΛΑΤΕ! Μιλάτε για τα πάντα, ό,τι σας ενοχλεί και ό,τι σας αρέσει! Πετάει τις κάλτσες χάμω και σου χαλάει η μέρα κάθε πρωί που ξυπνάς και τις πατάς, αφήνει τα ντουλάπια ανοιχτά, λέει "σ' άρεσε;" με ύφος, μετά το σεξ. Για όλα. Και όλα συζητιούνται. Δεν χρειάζονται ντροπές και εγωισμοί.
Γιατί τελικά, όλα αυτά τα μικρά χαζά πραγματάκια, δηλητηριάζουν τη σχέση λίγο λίγο και τόσο ύπουλα, που δεν καταλαβαίνεις πότε έγιναν βουνό.
Αλλά για να μην υπάρχει και όλο γκρίνια, και ένα "¨ωραία μαγείρεψες, μωρό μου" ή "μιλάμε ότι τελικά φαίνεται πάρα πολύ ότι έχεις πάει γυμναστήριο 5 φορές!", μετράει πολύ. Ακόμη και αν δεν είναι 100% αλήθεια...

Μαζί με τον καφέ μου σήμερα...

Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πότε είναι αυτή η ώρα που λες πως μια σχέση έχει φτάσει στο τέλος της.

Τελειώνει με τις λέξεις του χωρισμού; Ή τελειώνει μόνο όταν τελειώνει μέσα σου; Ή μήπως τελικά τελειώνει όταν έχει τελειώσει για τον άλλον;

Πόσες είναι οι φορές που ενώ έχεις χωρίσει κάποιον, μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι τι έχασες απλά και μόνο επειδή νιώθεις μοναξιά; Και τότε έρχεται η εξιδανίκευση. Είναι όμως αντικειμενική; Ή την κάνουμε αναγκαστικά;

Σαφώς και αυτός που χάσαμε είχε θετικά στοιχεία, γι’ αυτό και ερωτευτήκαμε και κάτσαμε σε μια σχέση. Αλλά ήταν όλα τέλεια και εμείς δεν τα βλέπαμε; Ή τώρα τα βλέπουμε τέλεια γιατί δεν έχουμε μπροστά μας κάτι καλύτερο να συγκρίνουμε; Και τέλος πάντων πώς θα δεις αντικειμενικά αν αυτός που έφυγε άξιζε όντως να φύγει ή όχι, όταν εσύ είσαι μόνος και έχεις ανάγκη από κάποιον δίπλα σου;

Η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι ίσως να συνειδητοποιήσεις γιατί έφυγε ο άλλος. Σίγουρα αν έφυγε από μόνος του δεν μπορείς να συγκρίνεις γιατί δεν ήθελες ίσως να φύγει ή γιατί τέλος πάντων τον εξανάγκασες να φύγει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αν λοιπόν τον έδιωξες, γιατί το έκανες;

Οι λόγοι ήταν όντως σημαντικοί; Σε έδερνε; Έκανε χάλια σεξ; Σε κεράτωνε; Ή μήπως χώρισες γιατί παρατούσε τις κάλτσες από δω κι από εκεί και γιατί δεν ντυνόταν κάθε μέρα με σμόκιν, όπως η ψωνάρα ο διευθυντής σου; Γιατί αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, τότε η εξιδανίκευση δεν είναι και τόσο άδικη.

Είχες κάποιον να βρίσκεις όταν γυρνάς σπίτι, να σε βλέπει με τις φόρμες άνετα, να τραγουδάς παράφωνα στο αμάξι του και να σε κρατάει αγκαλιά όταν πονάς. Τότε λογικό είναι τώρα που είσαι μόνη σου να αναπολείς το παρελθόν και να τον θες πίσω.

Αν όμως ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, τότε σίγουρα δεν αξίζει να γυρίσεις σε κάποιον, που δεν μπορείς να είσαι μαζί του, μόνο και μόνο γιατί σε κυνηγάει η ματαιοδοξία σου και γιατί ζηλεύεις τα ζευγάρια που τρώνε μαζί, ενώ εσύ το παίζεις σικ και τρως μόνη σου υποστηρίζοντας ότι το κάνεις για στιλ.

Αυτό λοιπόν που έχει σημασία δεν είναι η ίδια η μοναξιά, αλλά αυτός που άφησε πίσω του το κενό του…. Γιατί κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ χειρότεροι, ακόμα και από τη μοναξιά και τότε είναι που πρέπει να ανακαλύψεις πόσο όμορφο είναι να περνάς τη μέρα σου με τον άνθρωπο που έχεις για πάντα μαζί σου, τον εαυτό σου.

Αν όμως η μοναξιά δεν φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι αυτόν που έφυγε, τότε ίσως η σχέση δεν έχει τελειώσει και αν όντως αυτός αξίζει, δεν έχει τελειώσει και γι’ αυτόν. Αξίζει λοιπόν μια προσπάθεια και εξάλλου όλοι αξίζουν μια ευκαιρία. Ίσως να είσαι εσύ που θα την πάρεις. Και μην ξεχνάμε ότι όλα είναι ευκαιρίες. Γιατί μια κλειστή πόρτα, ίσον ένας καινούριος δρόμος. Και η επόμενη πόρτα ίσως είναι πολύ καλύτερη και δεν θα τη γνώριζες ποτέ αν άνοιγε αυτή που χτύπησες δυο φορές.