Η Σωτηρία και οι 300: rendez - vous με τα social media

Στην διάρκεια της έρευνας για τον οδηγό 1ου ραντεβού, αναγκάστηκα να βγω με αρκετούς άντρες μέσω των σόσιαλ μίντια. Οι 2 κατέληξαν μακροχρόνιες σχέσεις. Οι υπόλοιποι, αστεία περιστατικά. Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Αρχικά το hi5, με έναν απίστευτα φωτογενή τύπο που έλεγες είναι μοντέλο μόλις έβλεπες τις φωτογραφίες του. Δευτέρα Λυκείου, νομίζω ήμουνα και κλείσαμε ραντεβού, μετά το σχολείο, να έρθει να με πάρει από εκεί. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν θεός. Απορούσα λίγο που δεν είναι καπαρωμένος ή δεν κοιτάει αντάξιες θεές, αλλά το παρέβλεψα. Μου στέλνει μήνυμα στο κινητό πως έφτασε, κοιτώ από το παράθυρο της τάξης και με περίμενε έξω. Κακή εντύπωση το πορτοκαλί πουλόβερ, αλλά επειδή ήξερα τον κοιλιακό - σουντόκου από κάτω, το έκανα γαργάρα.
Με το κουδούνι κατέβηκα και πήγα κοντά. Κοντός φαινόταν από μακριά, αλλά αυτό δεν είχε όρια. Ρατσίστρια δεν είμαι, προς Θεού. Αλλά φανταστείτε πως του ριχνα κανά δυο πόντους και μιλάμε πως είμαι στο ύψος της Kylie Minogue. Είπα να το παραβλέψω κι αυτό για τον κοιλιακό και το άφτερ-σιδεράκια-χαμόγελο. Αλλά το τέλος δεν άργησε να έρθει, μόλις μου είπε καλημέρα, Σωτηρία. Και το είπε ψευδά, πολύ ψευδά. Και επιμένω, ρατσίστρια δεν είμαι. Αλλά, βρε μάνα μου, το ονοματεπώνυμό μου, πολύ Σ μέσα...
Μετά ήρθε το facebook. Από εκεί βγήκα με αρκετούς. Όλοι να ξέρετε, είναι πολύ πιο χάλια από κοντά από ότι στις φωτογραφίες. Τραβάνε 300 κλικ και ανεβάζουν τα 2 που δε τους μοιάζουν καν. Το facebook, με κατέστρεψε πραγματικά. Ναυαγοσώστης που μιλούσε επί 3 ώρες για την φανταστική πρώην του. Ένας τύπος που το παιζε ηθοποιός και σέξυ γκομενάκι και στο προκείμενο, τζούφιος. Ένας άλλος (με τραβάνε οι πολύ κοντοί) που ήταν ντυμένος φωσφοριζέ, ως και το δόντι έλαμπε το βράδυ και με πήγε να με χορέψει σκυλάδικα. Πολλά, ωραία φρουτάκια, κανένα για δάγκωμα!
Και φυσικά ήρθε και το twitter. Ένας όλος κι όλος και μου φτασε. Εγώ σε φάση, μετά από χωρισμό. Εκεί που θες να την κάνεις την πουτανιά σου, αλλά και κάπου μέσα σου θες μια αγκαλιά, ρε αδερφέ. Ο τύπος προμηνειόταν πολύ καλός, δεκάδες χιλιάδες φόλοουερς, όμορφα γονίδια, καλό χιούμορ, στυλ και φαινομενικά υψηλό i.q.
Φυσικά, από κοντά όπως πολύ κλασσικά δεν έκατσε καν να ασχοληθεί με το τι προσωπικότητα είχε μπροστά του. Ένιωσα σαν μια από τις πολλαπλές οντισιόν για πιθανή σεξουαλική παρτενέρ. Σαν απλά να τσέκαρε, θα του κάτσω εύκολα ή να μην ασχοληθεί κιόλας;
Και σας πληροφορώ, όσο και αν θες απλά να το παίξεις sex and the city, κάποιες φορές την πατάς. Και εκεί λες, να συνεχίσω να το παίζω είδωλο, να του κάτσω, να εντυπωσιαστεί με τα ταλέντα μου και να γυρνάω εγώ σπίτι και να καταθλίβομαι με Μπρίτζετ Τζόουνς; Ή τελικά να τον γράψω και να μην ξανασχοληθώ, αφού βλέπω το ανώφελο;
Το συμπέρασμα; Απενεχοποιήστε τα σόσιαλ μίντια. Δεν ξέρεις ποτέ τι είναι στην άλλη άκρη. Πόσο όντως καλός ή πόσο μάπα είναι ο άλλος και φυσικά η χημεία από κοντά είναι τόσο διαφορετική, από όσο μέσω του υπολογιστή! Για μένα, μετά από τόσα φρούτα, λέω βγείτε και από εκεί. Ο έρωτας δεν παραγγέλνεται και ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς το μόνο που παραπέμπω είναι: ερωτευθείτε! Και σε κακό να σας βγει, έστω αυτό το λίγο που πετάς στα σύννεφα δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη αίσθηση!

xxx
Soti

Και μετά;

Όσοι γράφουν θα με καταλάβουν. Όσοι τουλάχιστον γράφουν για εκείνους και όχι για συμβόλαιο. Όταν είσαι καλά, δεν έχεις έμπνευση. Για να γράψω, σημαίνει πως είμαι είτε πολύ καλά, είτε πολύ σκατά. Τώρα πραγματικά δεν ξέρω τι από τα δύο είμαι. Έχετε νιώσει ποτέ να φτάνετε σε ένα τέλμα και να έρχεται ένα αεράκι ζωής και να μην ξέρετε τι από τα δύο έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω σας;
Στις σχέσεις μου, τις μακροχρόνιες τονίζω, υπήρχε πάντα μια καθοριστική στιγμή που έλεγα μέσα μου "και τώρα τι;". Για να σας προλάβω, δεν περίμενα μονόπετρο και πρόταση γάμου. Όταν ξεκινάει μια επαφή με έναν εν γένει σύντροφο, όλα είναι σε μεγέθυνση. Ο έρωτας, τα καρδιοχτύπια, τα φιλιά, οι σκέψεις, τα όνειρα. Και μετά έρχεται η εκπλήρωση. Η εκτόνωση όλων αυτών και η έκφρασή τους στο άλλο άτομο.
Το ζευγάρι, στα μέλια του που λέει και η μάνα μου, δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τους δυο τους. Φιλιέσαι και χάνεται λες το περιβάλλον γύρω σου. Βουΐζουνε τα αυτιά σου και ανακατεύεσαι. Και μετά έρχεται η σχέση. Τα κοινά όνειρα, οι κοινές σκέψεις. Γίνεται επίσημο. Και γνωρίζεις το περιβάλλον του, ίσως και τη μάνα του. Ξέρεις πως είναι νευριασμένος, πως είναι αγχωμένος και πώς όταν κατουριέται και δεν κρατιέται. Και είναι όλο τόσο συναρπαστικό και η σκέψη του να τον χάσεις, επώδυνη.
Και μετά έρχεται η ησυχία. Πολλή ησυχία. Κάθεστε με τις ώρες στον ίδιο χώρο και δεν μιλάτε. Συνυπάρχετε αρμονικά, αλλά δεν υπάρχετε ο ένας για τον άλλον. Και την αγαπώ αυτή τη φάση. Ναι, είμαι εγώ που βγήκα 300 πρώτα ραντεβού σε 2 μήνες, αλλά όσο κι αν δεν το πιστεύετε δε μου αρέσει η φάση του γνωρίζειν, αλλά η μετά περίοδος. Κάπου εκεί, λοιπόν, περνά και η πρώτη κάψα και έχεις μάθει πια πώς κάνει ο άλλος έρωτα, πώς θα σε φιλήσει, πώς θα σε αγγίξει. Και είναι βολικό, ήσυχο, ασφαλές.
Αλλά, δεν είναι συναρπαστικό πια. Δεν ανεβάζεις παλμούς. Και εκεί εγώ σκέφτομαι "και τώρα τι;". Μήπως εκεί έξω, υπάρχει κάποιος που θα καταφέρει να με εξιτάρει για πάντα; Μήπως αυτό που λένε όλοι για πάντα, σημαίνει αυτό; Και φεύγω. Και βρίσκω δικαιολογίες. Και αναζητώ ξανά μανά από την αρχή, αυτόν που θα τρέχουμε μαζί στα ηλιοβασιλέματα.
Και φυσικά, έχει και αυτός την ίδια κατάληξη. Και έρχομαι στη φάση, που πολύ οδυνηρά προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου να καταλάβει, πως το για πάντα, δεν σημαίνει για πάντα καρδιοχτύπια και ιδρωμένες παλάμες. Δεν σημαίνει για πάντα, έξαψη. Και κατευνάζομαι. Και νιώθω πως χάνω τον ρομαντισμό μου.
Γιατί είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Αγαπώ το να είμαι ερωτευμένη, με κάποιον, με κάτι, με μια ιδέα. Και δεν μπορώ να αποχωριστώ την σκέψη πως θέλω να είμαι συνέχεια ερωτευμένη. Συζητώντας το αυτό, άκουσα πολλά. Πως πρέπει ίσως να βρω κάποιον που μαζί του θα ζήσω το παραμύθι μου. Πως πρέπει να ωριμάσω και να συμβιβαστώ.
Το συζήτησα, όμως, και με κάποιον που μοιάζουμε πολύ και ξέρω πως κατάφερε να ξεπεράσει την κοινή μας αυτή φοβία. Και μου είπε πως έρχεται η στιγμή που ξέρεις πια πως όσο δυνατός και να είναι ο έρωτας στην αρχή, θα περάσει. Και τι κάνεις, ρώτησα. Σταματάς να τον ψάχνεις, και κοιτάς άλλες αξίες. Αλλά κυρίως, πρέπει να έρθει σε σένα η στιγμή αυτή που μέσα σου θα είσαι καλά με το να θυσιάσεις τον έρωτα.
Και τώρα, λοιπόν, απλά αναρωτιέμαι. Πότε έρχεται αυτή η στιιγμή που αξίζει να θυσιάσεις τον έρωτα για κάτι λιγότερο;

Ο τσιγκούνης, ο μαμάκιας κι ο Μεμέτ Αγάς

Η Σωτηρία και οι 300, μέρος 3ο.

Γνωρίστηκα και με τους τρεις μέσω facebook. Ωραίοι τύποι, όμορφοι εμφανισιακά και με ενδιαφέρον να με γνωρίσουν κι από κοντά. Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που θα γνώριζα κάποιον από κοντά, οπότε κοίταξα να προσέξω λίγο. Να μην είναι φανερά ανώμαλοι, να τους δω σε πολλές φωτογραφίες και live στην webcam, ότι είναι οι ίδιοι και μετά να βγω. Και βγήκα. Και με τους 3 την ίδια μέρα.

Ο τσιγκούνης.

Βγήκαμε μεσημεράκι κατά τις 12 για καφέ. Συναντηθήκαμε στη Γλυφάδα, με περίμενε στη στάση του τραμ, εκείνος είχε έρθει με το αυτοκίνητο και είχε ήδη παρκάρει. Point: πάντα, πάντα, πάντα, να συναντηθείτε εκεί, να μην έρθει ποτέ να σε πάρει με το αυτοκίνητο αν δε τον ξέρεις από πριν. Όμορφος κι από κοντά, απόφοιτος Νομικής, είχε μόλις πιάσει έμμισθη δουλειά ως δικηγόρος σε ένα γραφείο στο κέντρο, τοξότης. Κι εγώ ταύρος, από εκεί έπρεπε να έχω καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί!

Περπατήσαμε και πήγαμε στο δρόμο με όλες τις καφετέριες και μου είπε να διαλέξω πού να κάτσουμε. Gentleman, σκέφτηκα.

-Ας κάτσουμε στο, Chocolat. Έχω ξαναέρθει και μου άρεσε.

-Α, βλέπω έχεις ακριβά γούστα, χε χε.

Το πήρα ως χιούμορ. Μόνο έτσι μπορούσα να το πάρω. Έκανα κι ένα αστείο με ακριβά κοσμήματα και πως αυτές είναι οι ανάγκες μου και κάτσαμε. Παραγγείλαμε από ένα καφέ και μιλήσαμε για κανα δυο ώρες, ώσπου ζητήσαμε λογαριασμό. Πήρε την απόδειξη και μου είπε πόσο οφείλω εγώ και να μην ανησυχώ, θα βάλει εκείνος το τιπ. Μοιάζοντας στο μπαμπά μου και βλέποντας μόνο τα καλά στους ανθρώπους αρχικά, δεν το σχολίασα μέσα μου, τ' άφησα να περάσει στο ντούκου.

Βγήκαμε προς τα έξω και θεωρώντας πως έχουμε μια καλή σχετικά χημεία, ρώτησα αν πεινάει για να φάμε κάπου μαζί.

-Μωρέ, δεν θέλω να χαλάσω τώρα κι άλλα χρήματα, εφόσον δεν πεινάω εγώ και θα φας μόνο εσύ. Άσε που θα βάλω ήδη τη βενζίνη για να σε γυρίσω πίσω.

Από τη Γλυφάδα στην Καλλιθέα και μάλιστα, χαμηλά στην παραλία. Όχι στο Κορωπί, όχι στην Παιανία, όχι στην Ελευσίνα, στην Καλλιθέα. Να 'σαι καλά, του είπα, χάρηκα. Γύρισα την πλάτη μου και έφυγα. Σαν κυρία. Δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο.

Ο μαμάκιας

Πήγα στα Applebee's να φάω και να σκεφτώ. Μου αρέσει να τρώω με τον εαυτό μου. Όχι, να το παίξω chic και ανεξάρτητη, αλλά το φαγητό είναι απόλαυση για μένα. Κι ας φάω πέντε μπουκιές, θέλω να 'ναι νόστιμες και απολαυστικές. Και όταν με πιάνει κιόλας η αντικοινωνικότητά μου, απολαμβάνω το να τρώω μόνη και να μη χρειάζεται να κάνω ευγενική κουβεντούλα με τον όποιο έχω απέναντι, διακόπτωντας το φαγητό μου. Ναι, είμαι ξινή κι απόμακρη.

Αφού έφαγα, κατά τις 4, πήγα και έκατσα έξω από την Rich (καφετέρια που όπως έμαθα, πάει και ο Βέρτης. Τώρα αν δε ξέρεις ποιος είναι ο Βέρτης, ίσως να είσαι και μακρινή εξαδέλφη μου). Το δεύτερο rendez-vous ήρθε στην ώρα του ακριβώς, με αυτοκίνητο και εκείνος, ντυμένος κύριος, με υφασμάτινο παντελόνι, όμορφα δετά παπούτσια, polo μπλουζάκι και χτενισμένο μαλλί, Αιγόκερως. Του είπα να πάρει πρωτοβουλία και να διαλέξει που να πάμε. Είπε του είχαν πει για ένα όμορφο μαγαζί και δεν θυμόταν πώς το έλεγαν. Πήρε ένα τηλέφωνο και μιλώντας με μελιστάλακτη φωνή, έμαθε το όνομα και πήγαμε. Μουτσούνιασα λίγο, θεωρώντας περίεργο να βγαίνεις με γκόμενα και να παίρνεις άλλη να ρωτάς που θα την πας, αλλά το προσπέρασα.

Ήπιαμε τον καφέ, έβγαλε το πορτοφόλι του και πλήρωσε, ενώ με παρακάλεσε να μην πληρώσω τον καφέ μου. Μετά το προηγούμενο φιάσκο, μου φάνηκε πρίγκιπας. Μόλις βγήκαμε έξω, είπε “πάλι καλά που η μητέρα μου, ήξερε αυτό το μαγαζί και ήρθαμε, ήταν όντως όμορφο.” Μου έκανε τρελή εντύπωση που μίλησε στη μητέρα του με τέτοια λατρεία στο τηλέφωνο, αλλά προσπάθησα να μη δώσω σημασία. Προσφέρθηκε να με γυρίσει πίσω και φυσικά δέχθηκα. Όταν με άφησε, μου είπε αν θέλω να βρεθούμε και την επόμενη την ίδια ώρα. Είπα ας βγούμε βράδυ (να με δει και λίγο ντυμένη, εξώφυλλο), είπε πως έχει να πάει στο πάρτυ ενός συναδέλφου και θα πάει με τη μητέρα του, γιατί είναι η αιώνια συνοδός του. Ναι, χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση. Είπα “καληνύχτα, φιλιά στη μανούλα σου” έφυγα και δεν ξανασήκωσα το κινητό μου.

Ο Μεμέτ Αγάς

Μου είπε δεν μπορούσε να κατέβει στα νότια, έμενε στο Γαλάτσι. Με πήγε ο αδερφός μου. Μου είπε μόλις συναντηθήκαμε πως πεινάει και αν είναι να πάμε για ποτό μετά ας φάμε κάτι, με πήγε στο la Pasteria. Πλήρωσε εκείνος, μόλις φάγαμε, είπε τελικά θα πάει για ποτό με φίλους, αλλά αν θέλω την επομένη να με πάει και μένα για ένα ποτό. Είπα θα μιλήσουμε, όταν ρώτησα αν μπορεί να με πάει κάπου να πάρω ταξί (ελπίζοντας να προτείνει να με γυρίσει, 11 το βράδυ), είπε δεν έχει χρόνο κι αν μπορούσε ο αδερφός μου να ερχόταν να με πάρει. Με άφησε στη μέση του δρόμου να βγάζω καπνούς, αφού του είπα “και μέχρι εδώ που ήρθα πολύ σου ήτανε. Αλλά με αυτά που κάνετε, γι' αυτό δε γαμάτε ποτέ να ξελαμπικάρετε”. Ο Μεμέτ Αγάς, που ήλπιζε να είναι σουλτάνος με χαρέμι, ήταν αρχιτέκτονας, Λέων. Δεν με ξαναπήρε ποτέ τηλέφωνο, με έσβησε κι από το facebook.

Συντηρητισμός και κόμπλεξ

Αρραβωνιάστηκα. Επίσημα. Χωρίς παπά και ευλογίες. Οι δυο μας το αποφασίσαμε και το ανακοινώσαμε σε οικογένεια και φίλους. Ενάμιση χρόνο έχουμε μπροστά μας για το γάμο και σιγά σιγά κοιτάω τα πρώτα νυφικά και μπομπονιέρες. Όταν το είπα στις συναδέλφους, εκτός από συγχαρήκια, άκουσα και πολλά "μικρούλι είσαι μωρέ ακόμα". Δεν κάκιωσα, ίσα ίσα. Ειδικά από τις παντρεμένες, το κατάλαβα απόλυτα γιατί η ψυχούλα τους ξέρει τι τραβάνε!
Στο λεωφορείο που γυρνούσα σπίτι, σκεφτόμουν όλα όσα λένε και δεν μένουν κρυφά πίσω από την πλάτη μας, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί, γείτονες. Πριν 30 χρόνια αν πήγαινες 25 και δεν ήσουν παντρεμένη, σε βγάζανε ήδη γεροντοκόρη και σου ξεσκονίζανε το ράφι για να σε κάτσουν. Σε γλωσσότρωγε η γειτονιά ότι θα μείνεις μόνη σου για πάντα και πως δεν υπάρχει λόγος που η προτεραιότητά σου είναι οι σπουδές και η δουλειά σου. Έπρεπε να κάνεις παιδιά μικρή, γιατί αν τα κανες μετά τα 30-35 θα βγαιναν ζαβά. Ο συντηρητισμός καλά κρατούσε και ακόμη και η μάνα μου που το '80 παντρεύτηκε στα 24 της, ήταν μεγάλη. Όταν δε ξεκίνησε να γεννάει στα 30 τον αδερφό μου και δή εμένα στα 36 παραήταν μεγάλη. Ακόμα και στο σχολείο θυμάμαι ότι ήταν από τις μεγαλύτερες μαμάδες.
Κάπου εκεί στη νέα χιλιετία, το τροπάριο άλλαξε. Οι γυναίκες δεν είναι πια απλά φεμινίστριες. Δεν κυνηγάμε την ισότητα των δύο φύλων, αλλά τη δική μας ανωτερότητα. Αν δε σε πάρουν σε δουλειά, είναι ρατσιστές επειδή είσαι γυναίκα. Αν στη πέσει ο συνάδελφος, είναι σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο. Αν σου σφυρίξει ο φορτηγατζής και σε πει ζαργάνα, είναι βλάχος και άξεστος. Και φυσικά, όποια μεταξύ μας, κάνει σχέση, συζήσει και αρχίσει να μαγειρεύει και να πλένει, αυτόματα είναι δέκτης κακόγουστων αστείων τύπου "η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά".
Πρέπει να πάρουμε πτυχίο, μεταπτυχιακό, ίσως και ντοκτορά (ακόμη είναι προαιρετικό) και φυσικά να αρραβωνιαστούμε εκεί στα 30 και να παντρευτούμε μετά από 1-2 χρόνια. Να κάνουμε παιδί στα 35, γιατί πρέπει να ζήσεις και την ελευθερία σου με τον άντρα σου και να παρκάρεις τα μωρά σε γιαγιά - παππού γιατί θα γυρνάς από την καριέρα αργά το βράδυ στο σπίτι.
 Όταν λοιπόν, εγώ είμαι ήδη ένα χρόνο με το φίλο μου, αρραβωνιάστηκα τώρα και θα παντρευτώ σε ενάμιση χρόνο που θα είμαι εγώ 22 και εκείνος 32, είμαι υπερβολικά μικρή. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως είμαι γυναικούλα και πως μόνο για την κουζίνα μου κάνω. Δεν είμαι γυναίκα καριέρας, ούτε βέβαια ανεξάρτητη και θα μείνω με απωθημένα για πάντα, που θα τα βγάλω κάποτε στα 40 μου πάνω στον κηπουρό.
Δεν με ρωτά φυσικά κανείς, τι με γεμίζει εμένα. Αν αυτό που εγώ θεωρώ καριέρα, μπορώ να το κάνω από το σπίτι μου. Αν το όνειρό μου ήταν πάντα να βρω το σύντροφο της ζωής μου και να κάνω οικογένεια, γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου είναι παντρεμένοι 32 χρόνια και ακόμα δεν έχουν χωρίσει, ούτε πέφτουν κερατώματα και ξύλο. Ίσως εγώ, λοιπόν, εκπληρώνω τώρα το όνειρό μου και ας είναι μικροαστικό.
Εξάλλου, δε σκέφτεται κανείς, πως εγώ εν μέσω οικονομικής κρίσης, δεν έχω λεφτά να συνεχίσω την ιδιωτική σχολή, οπότε δεν έχω και ευκαιρία καριέρας και μεγάλης θέσης σε πολυεθνική. Ούτε μπορώ να είμαι στη Ρώμη και στο Παρίσι το Σ/Κ με το φίλο μου. Εφόσον λοιπόν, δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πολλά άλλα πράγματα, γιατί να μην ευχαριστηθώ τα προσωπικά μου; Και glamorous και chic θα είναι ο γάμος μου. Και θα χορέψω και Michael Jackson στο τέλος και σούστες στην αρχή. Και θα κάνω μεταμεσονύκτιο μπάνιο στη θάλασσα τη νύχτα του γάμου και δεν θα γκαστρωθώ την επόμενη μέρα. Και θα ευχαριστηθώ το σύντροφό μου σαν να είναι ο εφηβικός μου έρωτας.
Δεν χρειάζεται να τα βάζουμε όλα σε κουτιά και σε καλούπια με ταμπέλες. Ούτε και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και μοντέρνοι και τελικά να καταλήγουμε πιο συντηρητικοί από αυτούς που κράζουμε. Ο καθένας κάνει και θα κάνει αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο, είτε το απρουβάρει ο περίγυρος, είτε όχι. Ας αρκεστούμε στο να βλέπουμε τη χαρά στους γύρω μας, κι ας μη μας νοιάζει από πού προέρχεται. 

Αγρίου Βαλεντίνου ανήμερα

Του Αγρίου Βαλεντίνου ανήμερα

Γενικά οι γιορτές αγάπης δε με αγαπούν. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Αγίου Βαλεντίνου. Ίσως επειδή τις περιμένω πώς και πώς και το σύμπαν γελάει μαζί μου. Ώσπου νόμισα πως η τύχη μου άλλαξε. Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα, 2007. Η πρώτη φορά που δεν ήμουν μόνη, αλλά σε σχέση και μάλιστα ολόφρεσκια. Όλο μέλια ήμασταν κι αγάπες, οπότε η γιορτή αναμενόταν να είναι τρελή επιτυχία. Θα ζούσα και εγώ όλα όσα έβλεπα στις ταινίες.

Όντως ο καλός μου έκλεισε ένα τραπέζι για δύο σε εστιατόριο στο Κολωνάκι, γνωρίζοντας την κρίση ψώνιου που με πιάνει στις γιορτές. Τρεις μέρες έτρεχα στα μαγαζιά να βρω τι θα βάλω, από έσώρουχα και κάλτσες, ως το κασκόλ και τα παπούτσια. Πήγα κομμωτήριο, έφτιαξα και νύχια. Ήρθε και με πήρε από το σπίτι μου, ακριβής στο ραντεβού μας. Έπρεπε να το καταλάβω πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά, αφού εμφανίστηκε με ένα τεράστιο μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ενώ ήξερε ότι δεν μου αρέσουν.

Όταν φτάσαμε, μας οδήγησαν στον πρώτο όροφο που ήταν γεμάτος καρδούλες, λουλούδια και ζευγάρια. Έκατσα σαν κυρία, έβαλα και ην πετσέτα πάνω στα πόδια μου και αρχίσαμε να διαβάζουμε το μενού. Εγώ μες στην τρελή χαρά και εκείνος αγχωμένος ως τα μπούνια για να με ευχαριστήσει. Η πρώτη κεραμίδα ήρθε όταν τον ρώτησα τι θα πάρει, εκείνος με κοίταξε και κατέβασε το μενού για να μου μιλήσει. Μόνο που το κατέβασε πάνω στα ποτήρια που είχε μπροστά του. Τα γεμάτα ποτήρια που γέμισαν το τραπέζι νερά και κρασιά και έκαναν τα ζευγάρια να μας κοιτάξουν, εμένα να σηκωθώ πάνω και να στεγνώνομαι και τη σερβιτόρα να αλλάζει τραπεζομάντηλα.

Το άφησα να περάσει εν ονόματι της εορτής και προσπαθώντας να αγνοήσω τον άνθρωπο που είχα μπροστά μου και να κρατήσω μόνο την ιδέα του.. Ακολούθησε μια πράσινη ελιά που δεν πιάστηκε στο πηρούνι και εξφενδονίστηκε στο πάτωμα, το μαχαίρι του στο παρκέ και τελειωτικά, κατάφερε να σκάσει ένα μπαλόνι δίπλα του. Με κατεβασμένα μούτρα φύγαμε και αναρωτιόμουν σε όλο το δρόμο του γυρισμού, ποιος με είχε μουτζώσει.

Δεν έκατσα να σκεφτώ καθόλου, γιατί ο φίλος μου ήταν τόσο ατσούμπαλος και άνταφλος. Γιατί δεν πρόσεξε το κούρεμά μου, γιατί δεν είδε οτί φοράω καινούρια ρούχα, γιατί δεν έφτασε καν στο σημείο να ανακαλύψει την ευλαβική αποτρίχωση που είχα κάνει. Δεν ήθελα να δω πως τον έκανα να αγχωθεί για να έχω απλά κάτι να λέω μετά στις φίλες μου. Δεν ήθελα να αποδεχτώ πως αν καθόμασταν σπίτι αγκαλιά βλέποντας ταινία, ίσως να περνούσαμε και καλύτερα. Δεν ήθελα να παραδεχτώ πως ήμουν ερωτευμένη με το να έχω σχέση πρώτα και μετά με εκείνον. Ίσως γιατί είχα τυφλωθεί λίγο από τα φώτα και τις καρδούλες του Αγίου Βαλεντίνου.