Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Η Σωτηρία και οι 300: rendez - vous με τα social media

Στην διάρκεια της έρευνας για τον οδηγό 1ου ραντεβού, αναγκάστηκα να βγω με αρκετούς άντρες μέσω των σόσιαλ μίντια. Οι 2 κατέληξαν μακροχρόνιες σχέσεις. Οι υπόλοιποι, αστεία περιστατικά. Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Αρχικά το hi5, με έναν απίστευτα φωτογενή τύπο που έλεγες είναι μοντέλο μόλις έβλεπες τις φωτογραφίες του. Δευτέρα Λυκείου, νομίζω ήμουνα και κλείσαμε ραντεβού, μετά το σχολείο, να έρθει να με πάρει από εκεί. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν θεός. Απορούσα λίγο που δεν είναι καπαρωμένος ή δεν κοιτάει αντάξιες θεές, αλλά το παρέβλεψα. Μου στέλνει μήνυμα στο κινητό πως έφτασε, κοιτώ από το παράθυρο της τάξης και με περίμενε έξω. Κακή εντύπωση το πορτοκαλί πουλόβερ, αλλά επειδή ήξερα τον κοιλιακό - σουντόκου από κάτω, το έκανα γαργάρα.
Με το κουδούνι κατέβηκα και πήγα κοντά. Κοντός φαινόταν από μακριά, αλλά αυτό δεν είχε όρια. Ρατσίστρια δεν είμαι, προς Θεού. Αλλά φανταστείτε πως του ριχνα κανά δυο πόντους και μιλάμε πως είμαι στο ύψος της Kylie Minogue. Είπα να το παραβλέψω κι αυτό για τον κοιλιακό και το άφτερ-σιδεράκια-χαμόγελο. Αλλά το τέλος δεν άργησε να έρθει, μόλις μου είπε καλημέρα, Σωτηρία. Και το είπε ψευδά, πολύ ψευδά. Και επιμένω, ρατσίστρια δεν είμαι. Αλλά, βρε μάνα μου, το ονοματεπώνυμό μου, πολύ Σ μέσα...
Μετά ήρθε το facebook. Από εκεί βγήκα με αρκετούς. Όλοι να ξέρετε, είναι πολύ πιο χάλια από κοντά από ότι στις φωτογραφίες. Τραβάνε 300 κλικ και ανεβάζουν τα 2 που δε τους μοιάζουν καν. Το facebook, με κατέστρεψε πραγματικά. Ναυαγοσώστης που μιλούσε επί 3 ώρες για την φανταστική πρώην του. Ένας τύπος που το παιζε ηθοποιός και σέξυ γκομενάκι και στο προκείμενο, τζούφιος. Ένας άλλος (με τραβάνε οι πολύ κοντοί) που ήταν ντυμένος φωσφοριζέ, ως και το δόντι έλαμπε το βράδυ και με πήγε να με χορέψει σκυλάδικα. Πολλά, ωραία φρουτάκια, κανένα για δάγκωμα!
Και φυσικά ήρθε και το twitter. Ένας όλος κι όλος και μου φτασε. Εγώ σε φάση, μετά από χωρισμό. Εκεί που θες να την κάνεις την πουτανιά σου, αλλά και κάπου μέσα σου θες μια αγκαλιά, ρε αδερφέ. Ο τύπος προμηνειόταν πολύ καλός, δεκάδες χιλιάδες φόλοουερς, όμορφα γονίδια, καλό χιούμορ, στυλ και φαινομενικά υψηλό i.q.
Φυσικά, από κοντά όπως πολύ κλασσικά δεν έκατσε καν να ασχοληθεί με το τι προσωπικότητα είχε μπροστά του. Ένιωσα σαν μια από τις πολλαπλές οντισιόν για πιθανή σεξουαλική παρτενέρ. Σαν απλά να τσέκαρε, θα του κάτσω εύκολα ή να μην ασχοληθεί κιόλας;
Και σας πληροφορώ, όσο και αν θες απλά να το παίξεις sex and the city, κάποιες φορές την πατάς. Και εκεί λες, να συνεχίσω να το παίζω είδωλο, να του κάτσω, να εντυπωσιαστεί με τα ταλέντα μου και να γυρνάω εγώ σπίτι και να καταθλίβομαι με Μπρίτζετ Τζόουνς; Ή τελικά να τον γράψω και να μην ξανασχοληθώ, αφού βλέπω το ανώφελο;
Το συμπέρασμα; Απενεχοποιήστε τα σόσιαλ μίντια. Δεν ξέρεις ποτέ τι είναι στην άλλη άκρη. Πόσο όντως καλός ή πόσο μάπα είναι ο άλλος και φυσικά η χημεία από κοντά είναι τόσο διαφορετική, από όσο μέσω του υπολογιστή! Για μένα, μετά από τόσα φρούτα, λέω βγείτε και από εκεί. Ο έρωτας δεν παραγγέλνεται και ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς το μόνο που παραπέμπω είναι: ερωτευθείτε! Και σε κακό να σας βγει, έστω αυτό το λίγο που πετάς στα σύννεφα δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη αίσθηση!

xxx
Soti

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Και μετά;

Όσοι γράφουν θα με καταλάβουν. Όσοι τουλάχιστον γράφουν για εκείνους και όχι για συμβόλαιο. Όταν είσαι καλά, δεν έχεις έμπνευση. Για να γράψω, σημαίνει πως είμαι είτε πολύ καλά, είτε πολύ σκατά. Τώρα πραγματικά δεν ξέρω τι από τα δύο είμαι. Έχετε νιώσει ποτέ να φτάνετε σε ένα τέλμα και να έρχεται ένα αεράκι ζωής και να μην ξέρετε τι από τα δύο έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω σας;
Στις σχέσεις μου, τις μακροχρόνιες τονίζω, υπήρχε πάντα μια καθοριστική στιγμή που έλεγα μέσα μου "και τώρα τι;". Για να σας προλάβω, δεν περίμενα μονόπετρο και πρόταση γάμου. Όταν ξεκινάει μια επαφή με έναν εν γένει σύντροφο, όλα είναι σε μεγέθυνση. Ο έρωτας, τα καρδιοχτύπια, τα φιλιά, οι σκέψεις, τα όνειρα. Και μετά έρχεται η εκπλήρωση. Η εκτόνωση όλων αυτών και η έκφρασή τους στο άλλο άτομο.
Το ζευγάρι, στα μέλια του που λέει και η μάνα μου, δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τους δυο τους. Φιλιέσαι και χάνεται λες το περιβάλλον γύρω σου. Βουΐζουνε τα αυτιά σου και ανακατεύεσαι. Και μετά έρχεται η σχέση. Τα κοινά όνειρα, οι κοινές σκέψεις. Γίνεται επίσημο. Και γνωρίζεις το περιβάλλον του, ίσως και τη μάνα του. Ξέρεις πως είναι νευριασμένος, πως είναι αγχωμένος και πώς όταν κατουριέται και δεν κρατιέται. Και είναι όλο τόσο συναρπαστικό και η σκέψη του να τον χάσεις, επώδυνη.
Και μετά έρχεται η ησυχία. Πολλή ησυχία. Κάθεστε με τις ώρες στον ίδιο χώρο και δεν μιλάτε. Συνυπάρχετε αρμονικά, αλλά δεν υπάρχετε ο ένας για τον άλλον. Και την αγαπώ αυτή τη φάση. Ναι, είμαι εγώ που βγήκα 300 πρώτα ραντεβού σε 2 μήνες, αλλά όσο κι αν δεν το πιστεύετε δε μου αρέσει η φάση του γνωρίζειν, αλλά η μετά περίοδος. Κάπου εκεί, λοιπόν, περνά και η πρώτη κάψα και έχεις μάθει πια πώς κάνει ο άλλος έρωτα, πώς θα σε φιλήσει, πώς θα σε αγγίξει. Και είναι βολικό, ήσυχο, ασφαλές.
Αλλά, δεν είναι συναρπαστικό πια. Δεν ανεβάζεις παλμούς. Και εκεί εγώ σκέφτομαι "και τώρα τι;". Μήπως εκεί έξω, υπάρχει κάποιος που θα καταφέρει να με εξιτάρει για πάντα; Μήπως αυτό που λένε όλοι για πάντα, σημαίνει αυτό; Και φεύγω. Και βρίσκω δικαιολογίες. Και αναζητώ ξανά μανά από την αρχή, αυτόν που θα τρέχουμε μαζί στα ηλιοβασιλέματα.
Και φυσικά, έχει και αυτός την ίδια κατάληξη. Και έρχομαι στη φάση, που πολύ οδυνηρά προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου να καταλάβει, πως το για πάντα, δεν σημαίνει για πάντα καρδιοχτύπια και ιδρωμένες παλάμες. Δεν σημαίνει για πάντα, έξαψη. Και κατευνάζομαι. Και νιώθω πως χάνω τον ρομαντισμό μου.
Γιατί είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Αγαπώ το να είμαι ερωτευμένη, με κάποιον, με κάτι, με μια ιδέα. Και δεν μπορώ να αποχωριστώ την σκέψη πως θέλω να είμαι συνέχεια ερωτευμένη. Συζητώντας το αυτό, άκουσα πολλά. Πως πρέπει ίσως να βρω κάποιον που μαζί του θα ζήσω το παραμύθι μου. Πως πρέπει να ωριμάσω και να συμβιβαστώ.
Το συζήτησα, όμως, και με κάποιον που μοιάζουμε πολύ και ξέρω πως κατάφερε να ξεπεράσει την κοινή μας αυτή φοβία. Και μου είπε πως έρχεται η στιγμή που ξέρεις πια πως όσο δυνατός και να είναι ο έρωτας στην αρχή, θα περάσει. Και τι κάνεις, ρώτησα. Σταματάς να τον ψάχνεις, και κοιτάς άλλες αξίες. Αλλά κυρίως, πρέπει να έρθει σε σένα η στιγμή αυτή που μέσα σου θα είσαι καλά με το να θυσιάσεις τον έρωτα.
Και τώρα, λοιπόν, απλά αναρωτιέμαι. Πότε έρχεται αυτή η στιιγμή που αξίζει να θυσιάσεις τον έρωτα για κάτι λιγότερο;