Αρραβωνιάστηκα. Επίσημα. Χωρίς παπά και ευλογίες. Οι δυο μας το αποφασίσαμε και το ανακοινώσαμε σε οικογένεια και φίλους. Ενάμιση χρόνο έχουμε μπροστά μας για το γάμο και σιγά σιγά κοιτάω τα πρώτα νυφικά και μπομπονιέρες. Όταν το είπα στις συναδέλφους, εκτός από συγχαρήκια, άκουσα και πολλά "μικρούλι είσαι μωρέ ακόμα". Δεν κάκιωσα, ίσα ίσα. Ειδικά από τις παντρεμένες, το κατάλαβα απόλυτα γιατί η ψυχούλα τους ξέρει τι τραβάνε!
Στο λεωφορείο που γυρνούσα σπίτι, σκεφτόμουν όλα όσα λένε και δεν μένουν κρυφά πίσω από την πλάτη μας, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί, γείτονες. Πριν 30 χρόνια αν πήγαινες 25 και δεν ήσουν παντρεμένη, σε βγάζανε ήδη γεροντοκόρη και σου ξεσκονίζανε το ράφι για να σε κάτσουν. Σε γλωσσότρωγε η γειτονιά ότι θα μείνεις μόνη σου για πάντα και πως δεν υπάρχει λόγος που η προτεραιότητά σου είναι οι σπουδές και η δουλειά σου. Έπρεπε να κάνεις παιδιά μικρή, γιατί αν τα κανες μετά τα 30-35 θα βγαιναν ζαβά. Ο συντηρητισμός καλά κρατούσε και ακόμη και η μάνα μου που το '80 παντρεύτηκε στα 24 της, ήταν μεγάλη. Όταν δε ξεκίνησε να γεννάει στα 30 τον αδερφό μου και δή εμένα στα 36 παραήταν μεγάλη. Ακόμα και στο σχολείο θυμάμαι ότι ήταν από τις μεγαλύτερες μαμάδες.
Κάπου εκεί στη νέα χιλιετία, το τροπάριο άλλαξε. Οι γυναίκες δεν είναι πια απλά φεμινίστριες. Δεν κυνηγάμε την ισότητα των δύο φύλων, αλλά τη δική μας ανωτερότητα. Αν δε σε πάρουν σε δουλειά, είναι ρατσιστές επειδή είσαι γυναίκα. Αν στη πέσει ο συνάδελφος, είναι σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο. Αν σου σφυρίξει ο φορτηγατζής και σε πει ζαργάνα, είναι βλάχος και άξεστος. Και φυσικά, όποια μεταξύ μας, κάνει σχέση, συζήσει και αρχίσει να μαγειρεύει και να πλένει, αυτόματα είναι δέκτης κακόγουστων αστείων τύπου "η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά".
Πρέπει να πάρουμε πτυχίο, μεταπτυχιακό, ίσως και ντοκτορά (ακόμη είναι προαιρετικό) και φυσικά να αρραβωνιαστούμε εκεί στα 30 και να παντρευτούμε μετά από 1-2 χρόνια. Να κάνουμε παιδί στα 35, γιατί πρέπει να ζήσεις και την ελευθερία σου με τον άντρα σου και να παρκάρεις τα μωρά σε γιαγιά - παππού γιατί θα γυρνάς από την καριέρα αργά το βράδυ στο σπίτι.
Όταν λοιπόν, εγώ είμαι ήδη ένα χρόνο με το φίλο μου, αρραβωνιάστηκα τώρα και θα παντρευτώ σε ενάμιση χρόνο που θα είμαι εγώ 22 και εκείνος 32, είμαι υπερβολικά μικρή. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως είμαι γυναικούλα και πως μόνο για την κουζίνα μου κάνω. Δεν είμαι γυναίκα καριέρας, ούτε βέβαια ανεξάρτητη και θα μείνω με απωθημένα για πάντα, που θα τα βγάλω κάποτε στα 40 μου πάνω στον κηπουρό.
Δεν με ρωτά φυσικά κανείς, τι με γεμίζει εμένα. Αν αυτό που εγώ θεωρώ καριέρα, μπορώ να το κάνω από το σπίτι μου. Αν το όνειρό μου ήταν πάντα να βρω το σύντροφο της ζωής μου και να κάνω οικογένεια, γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου είναι παντρεμένοι 32 χρόνια και ακόμα δεν έχουν χωρίσει, ούτε πέφτουν κερατώματα και ξύλο. Ίσως εγώ, λοιπόν, εκπληρώνω τώρα το όνειρό μου και ας είναι μικροαστικό.
Εξάλλου, δε σκέφτεται κανείς, πως εγώ εν μέσω οικονομικής κρίσης, δεν έχω λεφτά να συνεχίσω την ιδιωτική σχολή, οπότε δεν έχω και ευκαιρία καριέρας και μεγάλης θέσης σε πολυεθνική. Ούτε μπορώ να είμαι στη Ρώμη και στο Παρίσι το Σ/Κ με το φίλο μου. Εφόσον λοιπόν, δεν μπορώ να ευχαριστηθώ πολλά άλλα πράγματα, γιατί να μην ευχαριστηθώ τα προσωπικά μου; Και glamorous και chic θα είναι ο γάμος μου. Και θα χορέψω και Michael Jackson στο τέλος και σούστες στην αρχή. Και θα κάνω μεταμεσονύκτιο μπάνιο στη θάλασσα τη νύχτα του γάμου και δεν θα γκαστρωθώ την επόμενη μέρα. Και θα ευχαριστηθώ το σύντροφό μου σαν να είναι ο εφηβικός μου έρωτας.
Δεν χρειάζεται να τα βάζουμε όλα σε κουτιά και σε καλούπια με ταμπέλες. Ούτε και να το παίζουμε φιλελεύθεροι και μοντέρνοι και τελικά να καταλήγουμε πιο συντηρητικοί από αυτούς που κράζουμε. Ο καθένας κάνει και θα κάνει αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο, είτε το απρουβάρει ο περίγυρος, είτε όχι. Ας αρκεστούμε στο να βλέπουμε τη χαρά στους γύρω μας, κι ας μη μας νοιάζει από πού προέρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου