Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Και μετά;

Όσοι γράφουν θα με καταλάβουν. Όσοι τουλάχιστον γράφουν για εκείνους και όχι για συμβόλαιο. Όταν είσαι καλά, δεν έχεις έμπνευση. Για να γράψω, σημαίνει πως είμαι είτε πολύ καλά, είτε πολύ σκατά. Τώρα πραγματικά δεν ξέρω τι από τα δύο είμαι. Έχετε νιώσει ποτέ να φτάνετε σε ένα τέλμα και να έρχεται ένα αεράκι ζωής και να μην ξέρετε τι από τα δύο έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο πάνω σας;
Στις σχέσεις μου, τις μακροχρόνιες τονίζω, υπήρχε πάντα μια καθοριστική στιγμή που έλεγα μέσα μου "και τώρα τι;". Για να σας προλάβω, δεν περίμενα μονόπετρο και πρόταση γάμου. Όταν ξεκινάει μια επαφή με έναν εν γένει σύντροφο, όλα είναι σε μεγέθυνση. Ο έρωτας, τα καρδιοχτύπια, τα φιλιά, οι σκέψεις, τα όνειρα. Και μετά έρχεται η εκπλήρωση. Η εκτόνωση όλων αυτών και η έκφρασή τους στο άλλο άτομο.
Το ζευγάρι, στα μέλια του που λέει και η μάνα μου, δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τους δυο τους. Φιλιέσαι και χάνεται λες το περιβάλλον γύρω σου. Βουΐζουνε τα αυτιά σου και ανακατεύεσαι. Και μετά έρχεται η σχέση. Τα κοινά όνειρα, οι κοινές σκέψεις. Γίνεται επίσημο. Και γνωρίζεις το περιβάλλον του, ίσως και τη μάνα του. Ξέρεις πως είναι νευριασμένος, πως είναι αγχωμένος και πώς όταν κατουριέται και δεν κρατιέται. Και είναι όλο τόσο συναρπαστικό και η σκέψη του να τον χάσεις, επώδυνη.
Και μετά έρχεται η ησυχία. Πολλή ησυχία. Κάθεστε με τις ώρες στον ίδιο χώρο και δεν μιλάτε. Συνυπάρχετε αρμονικά, αλλά δεν υπάρχετε ο ένας για τον άλλον. Και την αγαπώ αυτή τη φάση. Ναι, είμαι εγώ που βγήκα 300 πρώτα ραντεβού σε 2 μήνες, αλλά όσο κι αν δεν το πιστεύετε δε μου αρέσει η φάση του γνωρίζειν, αλλά η μετά περίοδος. Κάπου εκεί, λοιπόν, περνά και η πρώτη κάψα και έχεις μάθει πια πώς κάνει ο άλλος έρωτα, πώς θα σε φιλήσει, πώς θα σε αγγίξει. Και είναι βολικό, ήσυχο, ασφαλές.
Αλλά, δεν είναι συναρπαστικό πια. Δεν ανεβάζεις παλμούς. Και εκεί εγώ σκέφτομαι "και τώρα τι;". Μήπως εκεί έξω, υπάρχει κάποιος που θα καταφέρει να με εξιτάρει για πάντα; Μήπως αυτό που λένε όλοι για πάντα, σημαίνει αυτό; Και φεύγω. Και βρίσκω δικαιολογίες. Και αναζητώ ξανά μανά από την αρχή, αυτόν που θα τρέχουμε μαζί στα ηλιοβασιλέματα.
Και φυσικά, έχει και αυτός την ίδια κατάληξη. Και έρχομαι στη φάση, που πολύ οδυνηρά προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου να καταλάβει, πως το για πάντα, δεν σημαίνει για πάντα καρδιοχτύπια και ιδρωμένες παλάμες. Δεν σημαίνει για πάντα, έξαψη. Και κατευνάζομαι. Και νιώθω πως χάνω τον ρομαντισμό μου.
Γιατί είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Αγαπώ το να είμαι ερωτευμένη, με κάποιον, με κάτι, με μια ιδέα. Και δεν μπορώ να αποχωριστώ την σκέψη πως θέλω να είμαι συνέχεια ερωτευμένη. Συζητώντας το αυτό, άκουσα πολλά. Πως πρέπει ίσως να βρω κάποιον που μαζί του θα ζήσω το παραμύθι μου. Πως πρέπει να ωριμάσω και να συμβιβαστώ.
Το συζήτησα, όμως, και με κάποιον που μοιάζουμε πολύ και ξέρω πως κατάφερε να ξεπεράσει την κοινή μας αυτή φοβία. Και μου είπε πως έρχεται η στιγμή που ξέρεις πια πως όσο δυνατός και να είναι ο έρωτας στην αρχή, θα περάσει. Και τι κάνεις, ρώτησα. Σταματάς να τον ψάχνεις, και κοιτάς άλλες αξίες. Αλλά κυρίως, πρέπει να έρθει σε σένα η στιγμή αυτή που μέσα σου θα είσαι καλά με το να θυσιάσεις τον έρωτα.
Και τώρα, λοιπόν, απλά αναρωτιέμαι. Πότε έρχεται αυτή η στιιγμή που αξίζει να θυσιάσεις τον έρωτα για κάτι λιγότερο;

1 σχόλιο:

  1. αν είναι κάτι λιγότερο μην τον θυσιάσεις. αν είναι αγάπη θυσίασε το, γιατί αγάπη είναι πολλά πράγματα.. στη ρουτίνα εμείς δίνουμε έδαφος κ χαλάνε κάποια πράγματα.μια σχέση θέλει συνεχή κόπο κ φροντίδα!όσο για το 'για πάντα' για εμένα είναι να είναι πάντα εκεί για μένα η αγκαλιά του κ να είναι εκεί να με πιάνει όταν πέφτω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή