Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Μαζί με τον καφέ μου σήμερα...


Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πότε είναι αυτή η ώρα που λες πως μια σχέση έχει φτάσει στο τέλος της.
Τελειώνει με τις λέξεις του χωρισμού; Ή τελειώνει μόνο όταν τελειώνει μέσα σου; Ή μήπως τελικά τελειώνει όταν έχει τελειώσει για τον άλλον;
Πόσες είναι οι φορές που ενώ έχεις χωρίσει κάποιον, μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι τι έχασες απλά και μόνο επειδή νιώθεις μοναξιά; Και τότε έρχεται η εξιδανίκευση. Είναι όμως αντικειμενική; Ή την κάνουμε αναγκαστικά;
Σαφώς και αυτός που χάσαμε είχε θετικά στοιχεία, γι’ αυτό και ερωτευτήκαμε και κάτσαμε σε μια σχέση. Αλλά ήταν όλα τέλεια και εμείς δεν τα βλέπαμε; Ή τώρα τα βλέπουμε τέλεια γιατί δεν έχουμε μπροστά μας κάτι καλύτερο να συγκρίνουμε; Και τέλος πάντων πώς θα δεις αντικειμενικά αν αυτός που έφυγε άξιζε όντως να φύγει ή όχι, όταν εσύ είσαι μόνος και έχεις ανάγκη από κάποιον δίπλα σου;
Η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι ίσως να συνειδητοποιήσεις γιατί έφυγε ο άλλος. Σίγουρα αν έφυγε από μόνος του δεν μπορείς να συγκρίνεις γιατί δεν ήθελες ίσως να φύγει ή γιατί τέλος πάντων τον εξανάγκασες να φύγει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αν λοιπόν τον έδιωξες, γιατί το έκανες;
Οι λόγοι ήταν όντως σημαντικοί; Σε έδερνε; Έκανε χάλια σεξ; Σε κεράτωνε; Ή μήπως χώρισες γιατί παρατούσε τις κάλτσες από δω κι από εκεί και γιατί δεν ντυνόταν κάθε μέρα με σμόκιν, όπως η ψωνάρα ο διευθυντής σου; Γιατί αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, τότε η εξιδανίκευση δεν είναι και τόσο άδικη.
Είχες κάποιον να βρίσκεις όταν γυρνάς σπίτι, να σε βλέπει με τις φόρμες άνετα, να τραγουδάς παράφωνα στο αμάξι του και να σε κρατάει αγκαλιά όταν πονάς. Τότε λογικό είναι τώρα που είσαι μόνη σου να αναπολείς το παρελθόν και να τον θες πίσω.
Αν όμως ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, τότε σίγουρα δεν αξίζει να γυρίσεις σε κάποιον, που δεν μπορείς να είσαι μαζί του, μόνο και μόνο γιατί σε κυνηγάει η ματαιοδοξία σου και γιατί ζηλεύεις τα ζευγάρια που τρώνε μαζί, ενώ εσύ το παίζεις σικ και τρως μόνη σου υποστηρίζοντας ότι το κάνεις για στιλ.
Αυτό λοιπόν που έχει σημασία δεν είναι η ίδια η μοναξιά, αλλά αυτός που άφησε πίσω του το κενό του…. Γιατί κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ χειρότεροι, ακόμα και από τη μοναξιά και τότε είναι που πρέπει να ανακαλύψεις πόσο όμορφο είναι να περνάς τη μέρα σου με τον άνθρωπο που έχεις για πάντα μαζί σου, τον εαυτό σου.
Αν όμως η μοναξιά δεν φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι αυτόν που έφυγε, τότε ίσως η σχέση δεν έχει τελειώσει και αν όντως αυτός αξίζει, δεν έχει τελειώσει και γι’ αυτόν. Αξίζει λοιπόν μια προσπάθεια και εξάλλου όλοι αξίζουν μια ευκαιρία. Ίσως να είσαι εσύ που θα την πάρεις. Και μην ξεχνάμε ότι όλα είναι ευκαιρίες. Γιατί μια κλειστή πόρτα, ίσον ένας καινούριος δρόμος. Και η επόμενη πόρτα ίσως είναι πολύ καλύτερη και δεν θα τη γνώριζες ποτέ αν άνοιγε αυτή που χτύπησες δυο φορές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου